வெளியூர் சென்று வீட்டிற்கு வந்து கொண்டிருந்தவர் தன் வீடு தீப்பற்றி எரிவது கண்டு கதறினார், புலம்பினார். அருகில்வந்த அவர் நண்பர், ஏன் அழுகிறாய்! உன் மகன் வீட்டை விற்றுவிட்டான் என்பதைக் கேட்டதும் நிம்மதி பெருமூச்சு வந்தது. ஆனால் வீடு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அழுகை மாறி புன்னகை தோன்றியது.
    இப்போதும் வீடு எரிகின்றது. ஆனால் கண்ணீர் இல்லை. ஏனெனில் வீடு என்னுடையதாக இல்லை. வீட்டின் மேல் இருந்த என்னுடைய என்ற மோகம் கலைந்துவிட்டது. மனதில் தோன்றிய கவலை வீடு எரிவதாலா ஏற்பட்டது. இல்லை! என்னுடையது எரிவதால் ஏற்பட்டது. என்னுடையது இப்போது எரியவில்லை. அதனால் கண்ணீர் இல்லை. பதற்றம் இல்லை.
  நண்பர் சொன்னார். ஆனது ஆகிவிட்டது. இனிநடப்பதை பார்ப்போம் என்றார். இவரும் ஆமோதித்தார். அப்போது ஓடிவந்த அவரின் மகன் பேச்சுவார்த்தை முடிந்து நாளை முன்பணம் வாங்க இருந்தேன். அதற்குள் இப்படி வீடு எரிந்துவிட்டதே! எனப் புலம்பியதைக் கேட்டவருக்கு மீண்டும் துக்கம் அடைத்தது. கண்ணீர் வர ஆரம்பித்தது. வீடு இப்போதும் தொடர்ந்து எரிந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றது. பெரியவரிடம் ஏற்பட்ட மாற்றம் அதற்கு தெரியாது. இங்கே மீண்டும் அந்த என்னுடைய வீடு எரிய ஆரம்பித்து விட்டது.
    ‘என்’ னுடைய ஆசை மோகமே இங்கு எரிகிறது. அதுவே கவலையில் ஆழ்த்துகிறது. கலக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. துக்கத்தை உண்டுபண்ணுகின்றது. அதுவே வாழ்வின் வேதனை. இதைத்தான் ஆசை, தாகம், மோகம் என்பர். அதை படிப் படியாக விட்டுவிட முயற்சியுங்கள்.